تبیین تجارب دستیاران دندان‌پزشکی از واحد درسی علوم وابسته: یک مطالعه کیفی

زمینه و هدف: اگرچه آموزش دوره دستیاری در ایران رشد و روند مثبتی داشته است، اما با چالش‌هایی مواجه می‌باشد که وجود این چالش‌ها اهمیت توجه به الزامات ارزیابی را بیشتر می‌کند. هدف از انجام مطالعه حاضر، شناسایی مشکلات موجود و ارایه راه‌حل‌هایی جهت برگزاری درس علوم وابسته بود. روش کار: این پژوهش کیفی با تمرکز بر روش تحلیل محتوا در دانشکده دندان‌پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد و در سال 93-1392 انجام شد. شرکت کنندگان مطالعه را دانشجویان دوره تخصصی دندان‌پزشکی تشکیل دادند که بر اساس نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند. داده‌ها با کمک مشاهده و مصاحبه جمع‌آوری و سپس کدگذاری گردید و در مقوله‌های از پیش تعیین شده‌ای قرار گرفت. یافته‌ها: از یافته‌های به دست آمده چندین مضمون استخراج گردید که می‌تواند تجربه یاددهی و یادگیری از درس علوم وابسته دستیاران دندان‌پزشکی را ترسیم کند. این مضامین شامل «ماهیت یادگیری بالینی بین رشته‌ای، آموزش و تبادل نظر بین بخشی، بحث گروهی و آشنایی با شیوه‌های نوین درمانی، متعلق به گروه دندان‌پزشکان بودن، روحیه کار گروهی، نگرانی و اضطراب ناشی از برنامه، ارتباط مناسب بین یاد گیرنده و یاد دهنده، متفاوت بودن بسترها و منابع یادگیری بین رشته‌ای، تبدیل توانایی‌های بالقوه به بالفعل، جنبه‌های جذاب تجربه بالینی در کنار معلومات تئوری، تضاد و تشابهات بین کار عملی و یادگیری و وابستگی» بود. نتیجه‌گیری: اگرچه طول مدت آموزش دستیاری به تفکیک هر رشته تخصصی دندان‌پزشکی کافی به نظر می‌رسد، اما ایجاد ارتباطات بیشتر بین رشته‌های مختلف تخصصی دندان‌پزشکی از جنبه تئوری و عملی، باعث کارامدتر بودن دانش‌آموختگان حرفه‌ای تخصص دندان‌پزشکی می‌شود.